Opvallend is dat The Great Billycart Aid Race geen deel uitmaakt van het boek, maar dat de kaftfoto op de achterzijde overduidelijk op de set van die aflevering is genomen.

Alle afleveringen die ontbreken, bevatten delen met de Snollers. Hierdoor zijn de Snollers de enige personages die uitsluitend in de TV-serie voorkomen.

Wat het meest aantrekkelijke is aan het boek, is dat lezers een kijkje krijgen in wat er omgaat in de gedachten van de personages. Je kunt zo lezen wat ze voelen bij bepaalde situaties. Dit voegt een diepte toe in bepaalde belangrijke scenes. rtoen ik het boek voor het eerst las, had ik alle afleveringen al meerdere malen gezien. Maar na het lezen van het boek kregen ook die afleveringen een nieuwe diepte; het wierp een nieuw licht op de motivaties van de personages.

Bijvoorbeeld de scene in Bartons on the Beach waarin Elly tot haar nek in het zand is begraven terwijl Lee misbruik van de situatie dreigt te maken door haar proberen te kussen. Die scene was al lastig om aan te zien, maar na het lezen dat Elly doodsbang was dat Lee te ver zou gaan terwijl ze weerloos was, en dat ze al haar moed verzamelde en probeerde om haar stem niet te laten trillen toen ze Lee waarschuwde dat ze ging gillen… dat gaat echt veel verder dan de aflevering laat zien. Het is een erg krachtig stuk tekst.

Hetzelfde geldt voor wat Paul meemaakt op het football-veld en later met Petal Moochmore. Paul's onzekerheden en doordenkhandicap zorgen ervoor dat hij wordt overspoeld door emoties. Dat aspect van Paul wordt al goed weergegeven door Matt Day in de afleveringen, je ziet echt wat Paul denkt en voelt, maar in het boek wordt dit nog duidelijker doordat je leest wat Paul denkt. Jocelyn Moorhouse is echt een zwaar onderschat schrijfster.

Het boek vult ook wat gaten op in de verhaallijnen: als je alleen de serie kent, dan is Anita van het ene op het andere moment niet meer verliefd op Vince maar op Paul; zonder uitleg. In het boek wordt duidelijk dat Anita stille getuige is van het instorten van Paul op het veld; ze ziet hem van het veld vluchten. In het boek lees je dat Anita, jaren later, terugdenkt aan dit moment en zich realiseert dat dat het punt in haar leven was dat ze verliefd werd op Paul.

Interessant in het boek is het voorwoord van Jocelyn (nou ja, voor Bartons-gekken als ik dan), waarin ze de cast van de film bij naam bedankt.